AS REACCIÓNS QUIMICAS DO AMOR


¡O amor! Todo o que nos rodea falanos sobre él...Os poetas, as películas, os libros, os padres, os amigos, ata o profesor de galego!!
Moita xente afirma que sente estas sensacións... Arrebato, delirio, frenesi, idiotez, cosquilleos na barriga, o corazón empeza a latir máis rapido...

¿Pero que é exactamente o amor?



A ciencia afirma que os sentimentos nas nosas manifestacións amorosas e sexuales debense a un sinnúmero de REACCIÓNS QUIMICAS que ocurren no noso organismo.

Asi que dende o momento no que visualizamos unha persoa que nos atrae teñen lugar unha serie de reaccións no noso cerebro ( a mayoría aínda non coñecidas).

Ese chamado amor a primera vista, según eles explicase químicamente no cerebro.

Hai moitos tipos de substancia as que os cientificos asignan o enamoramento:



Según investigadores da Universidade de Pavia as poderosas emocións que se apoderan dos novos amantes son fomentadas por unha molécula coñecida como factor de crecimento nervioso (NGF).

Uns cientificos italianos encontraron un nivel moito máis elevado de NGF na sangue de 58 personas que habianse enamorado recentemente en comparación co nivel hallado nun grupo de solteiros e outro de persoas con relación a largo plazo.
Pero despois dun ano coa mesma persoa, a cantidade de NGF na sangue diminuíra ata estar como a dos membros dos outros grupos.

Aínda non esta moi claro se o nivel en NGF na sangue afecta diretamente ao enamoramento, pero si desempeña claramente un papel na “quimica social” entre as persoas ao inicio dunha relación.




Pero non só xoga o seu papel no enamoramento o nivel de NGF, hai outras substancias como la fenitelitamina. A este neurotransmisor localizado na rexión do cerebro chamada hipotálamo, tamén se lle coñece como a “molécula do amor”. Se dice que o estado de euforia e felicidade que manifesta un enamorado esta provocado por esta molécula, este estado ata pode crear unha “ceguera” ( o afectado negase a ver os defectos do seu enamorado ).

Ao mesmo tempo a serotonia afecta ao estado de ánimo, que varía moito durante a fase do enamoramento dependendo de si as expectativas creadas se ven ou non cumplidas.

Tamén as substancias como: a dopamina, a feniletilamina e a oxitocina, otorganselle esta sensación xa que son relativamente comunes no corpo human, pero soamente son encontrados xuntos nas etapas de conquista.



Un estudo que se fixo a 17 xóvenes considerados “totalmente enamorados” e cunha relación estable entre 1 e 17 meses de duración revelou interesantes resultados ao respecto.
Cando analizouse, mediante resonancia magnética a imaxen, o efecto neuronal que producía aos xovenes o contemplar a foto do ser amado obtuvose unha visión sorprendente. Na imaxe do cerebro da mallor parte dos xóbenes observouse unha “mancha” o señal rojiza, no area ventral derecha, exactamente na mesma posición posterior na que se presentan os adictos a cocaína.
Unha investigación posterior dos pocos casos no que non se observou a mancha, permitiuse comprobar que esas persoas realmente non estaban enamoradas
(( preguntome eu como...)).

Ao darse conta da posicion na que se encontraba esta “mancha” os investigadores crearon a teoría de que o amor nos xobenes ten características adictivas, aínda sin provocar os terribles danos que produce a droga, só en ocasións un estado de embobamento.
E se o pensamos, veremos a justificación de que “o amor é cego”.





Tamén discutiuse moito sobre a existencia o no dun órgano chamado “órgano vomeronasal” no home, pero aínda non se chegou aún criterio definitivo.

As hembras dos animais e dos insectos segregan feromonas, as cuales son detectadas por os machos, con este órgano, que é como un dispositivo localizado na nariz.
E moi probable que este órgano tamén o teñamos os humanos xa que ¿ Quen non foi tentado algunha vez por o efecto que exerce un perfume atractivo e embriagador, aínda sin saber de quen procedía?

Nun experimento sobre a existencia deste órgano seleccionaronse 12 mulleres e 12 homes . A todos se lle deu a oler testosterona e estróxeno.
Ao oler a hormona do sexo contrario, en todos observouselles unha señal no hipotálamo, aínda que en posicións diferentes. Cabe señalar que é precisamente ao hipotálamo onde chegan as señais olfatorias do órgano vomeronasal e onde xeneranse tres substancias químicas sumamente importantes na vida sexual de toda persoa: a adrenalina, a oxitocina e a testosterona.

Os expertos tamén afirman que con o tempo o organismo faise resistente a estes efectos que producen estas reaccións, o que provoca que esa intensa fase de atracción non dure moito tempo.
Curiosamente son os homes os que parecen ser máis susceptibles a ación das substancias responsables das manifestacións asociadas co amor ((eles enamoranse máis rapidamente)).

¿ Pero entón que hai dos amores duraderos? Pois tamén teñen resposta para isto... Ao parecer hai un segundo proceso químico que determina o éxito das relacións ao largo plazo. Dúas hormonas exercen a súa influenza : a vasopresina e a ocitocina.