As Golosinas!!

As Golosinas!

As golosinas son unha tentación á que poucos pódense resitir. Súas atractivas cores e formas atráen ós rapaces e maiores, que deixanse arrastrar pola variedade de sabores que deleitan séus paladares. Pero o que móitos non saben é que estos doces tan adictivos apenas aportan nutrientes e sí excesivas calorías.

En España existe moi pouca ou ninguhna información acerca das "chucherías", como son coñecidas as golosinas habitualmente. Tendo en conta que na actualidade convertironse nunha parte importante da dieta infantil, resulta preocupante que non se fagan estudios precisos sobre os séus compoñentes e os séus efectos na saude.

Según explica Ascensión Marcos, directora do Instituto de Nutrición e Bromatoloxía do Centro Superior de Investigacións Científicas (CSIC), nestos momentos existe unha lexislación, co mesmo que ocurre con outros alimentos, non permite cas golosinas teñan ningún aditivo perxudicial para os consumidores. Non obstante, Marcos aclara que non se poden realizar recomendacións sobre o seu consumo porque non existen estudos específicos.

Compoñentes :

- Azúcares. Como ingredentes básicos atópanse azúcares comestibles, fácilmente dixeribles coma a glucosa, fructosa, galactosa, maltosa, lactosa e sacarosa (na súa maior parte), e que soen constituir máis do 50% do seu peso.

- Aditivos autorizados. Nalgúns tipos de gominolas detectaronse sorbitol, xarabe de sorbitol, manitol, isomaltitol, maltitol, xilitol e outros polialcoholes, entre outros edulcorantes que ademáis teñen propiedades conservantes e axudan a mantener a humedade;potenciadores do sabor, coma o ácido cítrico, málico, etc... que nunca deberán exceder as concentracions permitidas de acordo a lexislación vixente. e aromas culla composición resulta máis misteriosa pero que só se utilizan en cantidades moi pequenas.

- Outros ingredientes: grasas e ceras -que se usan para extraer as gominolas dos séus moldes-, ademáis de claras de hovo o proteínas lácteas para facer golosinas tipo "nube", e tamén , xelatina, espesantes e productos de oríxe vexetal que se utilizan para dar consistencia ó producto, agua, froitos secos, regaliz, mel, aceite, leite, almidóns, féculas, fariñas, licores, froita, marmelos, xarabes, etc.. resultando unha larga lista de ingredentes do máis variado.
Tamén conteñen, polo xeral colorantes tanto naturais como artificiais coma a curcumina, tartazina, amarillo de quinoleína, cochinilla, luteína; o nivel destes que presentan estes alimentos non é tan elevado, aínda que polos seus chamativos tons semelle todo o contrario, entre os colorantes autorizados, o estudo detectóu azoicos que poden producir reaccións adversas nas persoas predispostas a elo, e incluso poden chegar a producir crisis de asma, pero salvo este caso non se detectóu ningún outro efecto perxudicial.

Así, según o estudo, un neno de 15 kilos de peso que consumira 100 gramos destas chucherías alcanzaría no peor dos casos tan só o 10% da sua dosis diaria admisible.

Unha das queixas máis frecuentes das asociacions de consumidores con respecto as chucherias é a ausencia dun envoltorio que inclulla seus ingredentes, xa que é un producto que polo seu formato tense que vender a granel. Aínda ca lei obriga a que nas caixas aparezca unha pegatina coa composición e o nombre do fabricante, os comercios non sempre a cumplen.

Ascensión Marcos insiste en que as gominolas son só calorías, que nutricionalmente non aportan nada e quitan o apetito, co cal restan os nutrientes da comida normal, por esta razón desaconsexa os pais usarlas coma premios para os nenos antes ou despoís das comidas.
En calquera caso, recomenda que é bo darlle un gusto ó paladar de vez en cando, pero sempre con moderación…

HEROÍNA

Todos coñecemos a heroína, unha droga, que esta prohibida na maioria dos países, e que é altamente adictiva.

A composición da heroína é esta:

C21H23NO5

E o seu peso en mol é = 369.41

Pertence o grupo dos opiáceos ((alcaoides presentes no opio)) e preparase a partir da morfina, substancia que se encontra na capsula da Papaver somniferum, chamada vulgarmente “adormidera”.

Esta planta é a do opio, é unha planta herbácea do xénero Papaver, dentro da familia das Papaveráceae, esta plana encontrase común en Europa.
As semillas desta planta gozan dunha boa aceptación na alimentación xa que teñen propiedades antioxidantes, e o seu contido en vitamina B, lípidos, glúcidos e proteínas.

Fruto da adormiladera


Pero tamén é coñecida porque os seus frutos semimaduros ((en forma de capsula)) así como a súa savia seca, teñen un alto contenido en “alcaloides” de onde se obten a heroína, tamén chamada “pasta”, “H”, “blanco”, “lenguazo”, “goma” ou “cabalo”.

O consumo de heroína produce alucinacións e vómitos. Unha doses moi alta pode provocar paro respiratorio, e en consecuencia, a morte.
A heroína pode fumarse, inxectarse ou inhalarse.
Cando utilizase o metodo de inxeción, e utilizan a mesma agulla varias persoas, correse o resgo de contaxiarse de enfermidades moi perigosas, como é o VIH ou algunhas hepatitis. En España, un 59% dos afectados polo virus do sida, se infectaron por vía parenteral entre 1982 e 1998.

A heroína apareceu cando no 1883, un quimico alemán, chamado Dresser, aislou un opiáceo nuevo (neses intres), grazas a acetilación do clorhidrato de morfina, obtendo esta substancia, chamada científicamente diacetylmorfina.

Ao principio pensouse na heroína como unha sustitiuta da morfina, a cuál produce bastante adición, pero ao pouco tempo demostrouse ca adición xerada por esta substancia era moito máis intensa ca da morfina.

Tamén creíase que con esta substancia a tuberculosis vencerase, xa que a acción desta substancia sobre as vías respiratorias era moi forte, por isto “Bayer” rexistrou a marca comercial “Heroin”, este nome creouse combinado ao “heros” ((latín heroe)) e o sufixo medicinal “-in”, creando a o nome “ Femme Heroine”.

A propaganda de Vayer para comercializar a heroína a nivel mundial aseguraba que esta ao revés da morfina, producía un aumento de actividade. Adormecía todo sentimento de tremor, e incluso con doses mínimas facía desaparecer todo tipo de tos.

A heroína sin refinar tamén ten un nome, “brown sugar” ((azucar moreno)).

Neste intres a heroína é unha das drogas de mayor consumición, e moi perigosa.

Actualmente o clorhidrato de heroína utilizase moi pouco na mediciña, so en casos severos.Pero iso si, un estudo realizado en varias cidades alemáns demostrou que a heroina é máis efectiva que a metadona nas terapias de desintoxicación nos adictos a heroína.

A @LqÜmîA!!

A Alquimia!!

Na ciencia e na súa historia, a alquimia (do árabe الكيمياء al-khimia) é unha antiga disciplina filosófica e práctica protocientífica que combina elementos da química, a metalurxia, a física, a medicina, a astroloxía, a semiótica, o misticismo (estes dúos non sei o que son, pero por si son importantes vamos a deixalos…), o espiritualismo e a arte. A alquimia foi practicada en Mesopotamia, no Antigo Exipto, Persia, na India e China, ena Antiga Grecia e o Imperio Romano, no Imperio Islámico e despoís en Europa, ata o século XIX, nunha complexa rede de escolas e sistemas filosóficos que abarcan alomenos 2.500 anos.
A alquimia occidental estivo sempre estreitamente relacionada có hermetismo, un sistema filosófico e espiritual que ten a súas raíces en Hermes Trimegisto, un lexendario alquimista. Estas duas disciplinas influiron no nacemento do rosacrucismo, un importante movemento esotérico do século XVII. No transcurso dos comezos da época moderna, a alquimia dominante evolucionou na actual química.
Actualmente a disciplina é de interés principalmente para os historiadores da ciencia e a filosofía, así como por os seus aspectos místicos, esotéricos e artísticos. Non obstante, a alquimia foi unha das principais precursoras das ciencias modernas, e moitas das sustancias e procesos da antiga alquimia seguen a ser pilares fundamentales das modernas industrias química e metalúrxica.
Existían tres obxectivos principais na súa prática. Un deles era a transmutación dos metais inferiores en ouro, outro a obtención do Elixir da Longa Vida, unha panacea universal, un remedio que curaria todas as doenzas e daría vida eterna a aqueles que o inxerisen, estes obxectivos poderían ser atinxidos ao obter a pedra filosofal, unha substancia mítica. Finalmente, o terceiro obxectivo era criar vida humana artificial, o homunculus.

A alquimia coma investigación da naturaleza
A percepción común dos alquimistas é que eran pseudocientíficos, mentireiros e charlatáns que intentaban converter chumbo en ouro, creían que o universo estaba composto dos catro elementos clásicos (terra, aire, lume e agua) e empleaban a maior parte do seu tempo elaborando remedios milagreiros, venenos e pócimas máxicas.
Ainda que algúns alquimistas eran efectivamente farsantes, mentireiros e charlatáns, a maioría eran investigadores intelixentes e ben intencionados, e incluso distinguidos científicos, coma Isaac Newton e Robert Boyle. Estos innovadores intentaron explorar e investigar a natureza das substancias e procesos químicos. Tiñan que depender da experimentación, as tradicións, as contas da vella e moitas especulacións nos séus intentos de descubrir os misterios do universo físico.
O mesmo tempo, para os alquimistas estaba claro que normalmente conservabase «algo» nos procesos químicos, incluso nos cambios máis dramáticos de estado físico e apariencia, é decir, cás sustancias contiñan algúns «principios» que podían estar ocultos baixo moitas formas externas e que podían ser revelados mediante unha manipulación adecuada. Ó largo da historia da disciplina, os alquimistas esforzaronse en entender a natureza destos principios e encontraron algún orden e sentido nos resultados dos seus experimentos químicos, que a menudo eran socavados por reactivos impuros ou mal caracterizados, falta de medidas cuantitativas e nomenclatura confusa e inconsistente.

A alquimia como disciplina espiritual e filosófica
As metas máis conocidas dos alquimistas eran a transmutación de metais correntes en ouro o prata (menos conocida é a espagiria ou alquimia vexetal) e a creación dunha «panacea», un remedio que supostamente curaría todas as enfermidades e prolongaría a vida indefinidamente. Ainda que estos non son os únicos usos para esta ciencia, sí son os máis coñecidos e mellor documentados. Dende a Idade Media, os alquimistas europeos invertiron moito esforzo na búsqueda da «pedra filosofal», unha substancia legendaria que se creía que era un ingredente esencial para algunha destas metas ou para ambas. Se creía cá pedra filosofal amplificaba místicamente o coñecemento da alquimia de quen a usaba tanto coma fora posible. Os alquimistas gozaron do prestigio e apoio durante seculos, aindaque non porla sua búsqueda destas metas inalcanzables ni pola especulación mística e filosófica que dominaba sua literatura, sinon máis ben suas contribucions mundanas ás industrias «químicas» da época: a invención da pólvora, o análisis e refinamento de minerais, a metalurxia, a produción de tinta, tintes, pinturas e cosméticos, o curtido do coiro, a fabricación de cerámica e cristal, a preparación de extractos e licores, etcétera. (Parece ser cá preparación do aqua vitae, o ‘auga da vida’, era un «experimento» bastante popular entre os alquimistas europeos.)
Por outra parte, os alquimistas nunca tuveron voluntade para separar os aspectos físicos (químicos) das interpretacions metafísicas do seu arte. É máis: dende a antigüedade ata ben entrada a Idade Moderna, unha física desprovista de interpretación metafísica sería tan insatisfactoria como unha metafísica desprovista de manifestación física. Para comezar, a falta de vocabulario común para procesos e conceptos químicos, así coma tamén a necesidade de secretismo, levaba ós alquimistas a tomar prestados térmos e símbolos da mitoloxía bíblica e pagana, a astrología, a cábala e outros campos místicos e esotéricos, de forma que incluso a receta química máis simple terminaba parecendo un abstruso conxuro máxico. Máis ainda, os alquimistas buscaron nesos campos os marcos de referencia teóricos nos que poder encaixar sua crecente colección de feitos experimentais inconexos.
A partir da Idade Media, algúns alquimistas empezaron a ver cada vez máis estos aspectos metafísicos coma os auténticos cimientos da alquimia e ás substancias químicas, estados físicos e procesos materiais coma meras metáforas de entidades, estados e transformacions espirituais. De esta forma, tanto a transmutación de metais correntes en ouro coma a panacea universal simbolizaban a evolución dende un estado imperfecto, enfermo, corrompible e efímero hacia un estado perfecto, sano, incorruptible e eterno; e a pedra filosofal representaba enton algunha clave mística que faría esta evolución posible. Aplicadas ó propio alquimista, esta meta xemelga simbolizaba sua evolución dende a ignorancia ata a iluminación e a pedra representaba algunha verdade o poder espiritual oculto que levaría ata esa meta. Nos textos escritos según este punto de vista, os crípticos símbolos alquímicos, diagramas e imaxinería textual das obras alquímicas tardías contieñen típicamente múltiples capas de significado, alegorías e referencias a outras obras igualmente crípticas; e deben ser laboriosamente «descodificadas» para poder descubrir seu auténtico significado.

Alquimia e astroloxía
A alquimia en Occidente e outros lugares donde foi ampliamente practicada estaba (e en moitos casos aínda está) íntimamente relacionada e entrelazada coa astroloxía tradicional ó estilo griego-babilónico. En moitos sentidos foron desenrroladas para complementarse unha á outra na búsqueda do coñecemento oculto. Tradicionalmente, cada un dos sete corpos celestes do sistema solar que coñecían os antigos estaba asociado con, exercía o dominio sobre, e gobernaba un determinado metai. No hermetismo está relacionada tanto coa astroloxía coma cona teurxía.

A alquimia na época científica
A alquimia occidental foi a precursora da ciencia moderna. os alquimistas usaron moitas das mesmas ferramentas que se usan hoxe. Estas ferramentas non solían ser sólidas o estar en bo estado, especialmente durante a Alta Idade Media. Moitos intentos de transmutación fallaban cando os alquimistas elaboraban sin querer compostos químicos inestables, o que se veía empeorado polas malas condicións de seguridade.
Ata o século XVI a alquimia foi en realidade considerada unha ciencia seria en Europa: por exemplo, Isaac Newton dedicou considerablemente máis tempo e escritos ó estudio da alquimia ca óptica ou a física, polo que é famoso. Outros eminentes alquimistas do mundo occidental son Roger Bacon, Santo Tomás de Aquino, Tycho Brahe, Thomas Browne e Parmigianino. O declive da alquimia empezóu no seculo XVIII có nacemento da química moderna, que proporcionóu un marco máis preciso e fiable para as transmutacions materiales e a mediciña, dentro dun novo diseño xeneral do universo basado no materialismo racional.
Na primera mitade do seculo XIX un coñecido químico, o barón Carl Reichenbach, traballóu sobre conceptos parecidos á antiga alquimia tales coma a forza ódica, pero seu traballo non entróu na corrente dominante da discusión científica.
A transmutación da materia, antiga meta da alquimia, disfrutóu dun momento dulce no seculo XX cando os físicos lograron convertir átomos de chumbo en átomos de ouro mediante reaccions nucleares. Sen embargo, os novos átomos de ouro, ó ser isótopos inestables, resistían menos de cinco segundos antes de desintegrarse. Máis recentemente, informes de transmutación de elementos pesados —mediante electrólisis ou cavitación sónica— foron o orixen da controversia sobre fusión fría do 1989. Ningun destos hallazgos poido ser aínda reproducido con fiabilidade.
O simbolismo alquímico foi usado ocasionalmente no século XX por psicólogos e filósofos. Carl Jung revisóu o simbolismo e a teoría alquímicos e empezóu a revelar o significado profundo do traballo alquimista coma unha senda espiritual. A filosofía, os símbolos e os métodos alquímicos gozaron dun certo renacemento en contextos postmodernos tales como o movemento Nova Era.

A alquimia como obxeto de investigación histórica
A historia da alquimia converteuse nun vigoroso campo académico. A medida co oscuro lenguaxe hermético dos alquimistas vai sendo gradualmente «descifrado», os historiadores van facendose máis conscentes das conexions intelectuais entre esa disciplina e outras facetas da historia cultural occidental, tales coma a sociología e a psicología de comunidades intelectuais, o cabalismo, o espiritualismo, o rosacrucismo e outros movementos místicos, a criptografía, a bruxería e a evolución da ciencia e la filosofía.

Alquimia moderna
Na época actual realizaronse progresos para alcanzar as metas da alquimia usando métodos diferentes ós da alquimia tradicional. Estos avances poden en ocasiones ser chamados «alquimia» por razóns retóricas.
Na actualidade a panacea universal sigue resultando esquiva, ainda que futuristas tales como Ray Kurzweil creen cunha nanotecnoloxía o suficientemente avanzada podría prolongar a vida indefinidamente. Algúns dicen ca terceira meta da alquimia foi alcanzada coa fecundación in vitro e a clonación de embrións humanos, ainda que estas tecnoloxías quedan moi lexos de crear unha vida humana desde cero.

Transmutación nuclear
No 1919 Ernest Rutherford usou a desintegración artificial para convertir nitróxeno en osíxeno. Este proceso ou transmutación foi posteriormente realizado a escala comercial mediante o bombardeo de núcleos atómicos con partículas de alta enerxía en aceleradores de partículas e reactores nucleares. De feito, en 1980 Glenn T. Seaborg transmutou chumbo en ouro, se ben a cantidade de enerxía usada e as cantidades microscópicas creadas fan imposible cualquera beneficio económico.

Afirmacións de transmutación non verificadas
En 1964 George Ohsawa e Michio Kushi, basándose nas afirmacións de Corentin Louis Kervran, informaron que lograran transmutar sodio en potasio usando un arco eléctrico, e máis tarde carbono e osíxeno en ferro. No 1994, R. Sundaresan e J. Bockris informaron que observaran reaciones de fusión en descargas eléctricas entre barras de carbono sumerxidas en auga. Sen embargo, ningunha destas afirmacións foi reproducida por outros científicos e a idea está na actualidade ampliamente desacreditada.

OTRO TIPO DE CIENCIA

O MUNDO DA COSMÉTICA


A cosmética é a ciencia que refirese a preparación e utilización dos cosméticos. Esta trata o cuidado do corpo e as técnicas destinadas a embellecelo. A palabra cosmética procede do grego kosmetés ((que adorna)). En terminos xerais aplicase a todas as preparación e elementos do uso externo para tener unha mellor apariencia fisica.

Os cosméticos empleanse dende a antiguidade, aínda que antes empregabanse dunha maneira máis natural, agora os cosméticos son feitos nos laboratorios e neles substituironse as materias primas como a mel, o leite, a auga...por outras substancias menos naturais, pero gracias a isto descubrironse moitas novas moléculas.

O BOTOX

Unha destas moléculas que utilizanse na cosmética é o botox, esta molécula elaborouse a partir da tóxina do botulismo ((botulinum tipo A )) e é a toxina máis potente das sete que derivan da bacteria clostridium botulinum, pero na cosmetica utilizas en pequenas proporcions. A fórmula para o súa elaboración é actualmente un dos secretos mellores gardados no mundo. Isto permite manter un monopolio na elaboración deste fármaco.

Comezouse a utilizar nos anos 60 en Estados Unidos como axente terapéutico para o tratamento de enfermedades relacionadas con desórdenes neurológicos, caraterizados por unha involuntaria contración muscular.

No ano 1950, os investigadores, déronse de conta que a inxección a músculos sobreactivos con cantidades mínimas de toxina botulínea tipo A, disminuía a actividade muscular por bloqueo da acetilcona na función neuromuscular, obteniendo un músculo inhábil a contraerse por un periodo de 4 a 6 meses.

Alan Scout, un oftalmólogo de San Francisco, usou por primeira vez dosis da toxina, para tratar estrabismo, pero necesitou un socio para obter a aprobación regulatoria do seu descubrimento como droga. Allergan, Inc. ,unha pequena compañía farmacéutica, ocupada en terapias de osso e produtos para lentes de contacto, comprou os dereitos da droga en 1988 e recibiu a aprobación da FDA en 1989.
Allergan nombrou a droga como botox.

Ademais do seu uso cosmético, Botox sirve nos tratamentos de:

- Migrañas
- Distonía cervical ((desorde neuromuscular que involucra cabeza e cuello))
- Blefaroespaso ((contración involuntaria do músculo ocular ))
- Hiperhidrosis severa de axila ((excesiva sudoración ))

Otros usos da toxina botulínica tipo A, non aprobada pola FDA incluen:

- Incontinencia urinaria.
- Fisura nasal.
- Desórdenes espásticos asociados con lesións ou enfermedades do sistema nervioso central incluindo trauma, esclerose múltiple, dano cerebral.
- Distonía focal que afecten os carrillos, cara, mandíbula e corda vocal.
- Dolor temporomandibular.






En abril do 2002 o botox obtuvo a aprobación oficial en EE.UU para aplicarse nesta área da estética . As ventas incrementaronse de maneira exponencial.
E agora a febre do botoz esténdese rapidamente, todo aquel que non quere que a súa cara revele os seus anos, que está farto desas patas de galo ou que quere manter a cara louzana e brillante, penetra a agulla no seu rostro e cae rendido a esta poción máxica antienvellecimento. Pero o hechizo so dura de de catro a seis meses... pois cando pasa este tempo o botox perde o seu rendemento.

Moitas divas caeron xa na tentación do botox, e cada ano na ceremonia dos Oscar, a toxina botulínica agotase en California, como relaxa os músculos os actores aparecen espectaculares e sen arrugas. Aínda que non só o utilizan os famosos.

Paradójicamente, no século XIX a bacteria coñecida como Clostridium botulinum, asustaba os marineros porque mataba con parálise . É a substancia biológica máis letal por unidade de peso que exista na terra , pero nas cantidades utilizadas na cosmética non presenta risgos ((purifícase e obtense o medicamento)).
Según os medicos o botox é unha sustancia segura con moi poucas contraindicacións. Non utilizase nas mulleres embarazadas xa que non hai estudios para demostrar que o tratamento sexa seguro.
A frecuencia de tratamento varia dependendo da persoa, pero sempre é entre 4 e 6 meses. O paciente, unha vez realizada a aplicación do Botox, pode reincorporarse a súa rutina habitual, xa que non requirese ingreso no centro médico.
Cando utilizase o botox en grandes cantidades, como no caso de cuello, o corpo pode crear defensas naturais en contra da bacterian, neste caso non se produce ningún efecto antiarrugas, isto fixo que algúns médicos pensen (( pero non hai estudos disto)) que co tempo o botox pode volverse inefectivo.

*O m0l*

*O m0l*

O mol (símbolo “mol”) é a unidade básica do Sistema Internacional de Unidades, que mide a cantidade de sustancia. Está definido como a cantidade de sustancia dun sistema que conten tantos entes elementais coma átomos hay en 0,012 kg do carbono 12.


Concepto de mol!!
A unidade fundamental en todo proceso químico é o átomo (si se trata dun elemento) ou a molécula (si se trata dun composto). Dado có tamaño destas partículas (extremadamente pequeno) e sue número en cualquera mostra (extremadamente grande) fan imposible contar as partículas individualmente, precisase dun método para determinarlo de maneira rápida e sinxela. Este método é o pesado.

Como nas experiencias de laboratorio utilizanse xeralmente cantidades dp orden do gramo, os químicos do século XIX decidiron utilizar uns patróns de masa que contivesen o mesmo número de átomos ou moléculas (ou cualquera outra partícula) e definieron os términos átomo-gramo, molécula-gramo, etc. Actualmente estos térmos non se usan e foron substituidos polo mol. Un mol de partículas son 6,02 × 1023 (número de Avogadro) de estas partículas.

Cando se usa o térmo mol debe especificarse o tipo de partículas elementais as que se refiere, as que pueden ser átomos, moléculas, iones, electróns, outras partículas ou grupos específicos destas partículas. Así, os térmos máis antigos de átomo-gramo, molécula-gramo, ion-gramo e fórmula-gramo foron substituidos actualmente polo término mol.

Por elo, no caso de substancias elementais conven indicar, cando sea necesario, se se trata de átomos ou de moléculas. Por ex., non se debe dicir: "un mol de nitróxeno" pois pode inducir a confusión, sinon "un mol de átomos de nitróxeno" (=14 gramos de nitróxeno) o "un mol de moléculas de nitróxeno" (= 28 gramos de nitróxeno).
Nos compostos iónicos tamén pode utilizarse o térmo mol, ainda cando non estén formados por moléculas discretas. Neste caso o mol equivale ó térmo fórmula-gramo. Por ex.: 1 mol de NaCl (58,5 g) contiene NA iones Na+ y NA iones Cl- (NA é o número de Avogadro).

En consecuencia, en térmos prácticos un mol é a cantidade de cualquera substancia culla masa expresada en gramos é numéricamente igual á masa atómica ou masa molecular de dicha sustancia.


Equivalencias!!
· 1 mol é equivalente a 6,0223 × 1023 moléculas da mesma substancia
· 1 mol é equivalente á masa atómica en gramos.
· 1 mol é equivalente o peso molecular dun composto determinado.
· 1 mol é equivalente a 22,4 litros dun composto gaseoso en condicions normáis de temperatura e presión. Ten que ver cóa lei dos gases ideáis

A PORFIRINA



As porfirinas son un grupo de compostos químicos que se caraterizan pola presenza de un anelo “heterocílico plano” con un oco inerior no que se chega a situar un ión metálico. Cando no oco situase un ión de Fe (II) dase lugar a o grupo “hemo”, componente da hemoglobina. Cando se trata dun ión de Mg (II) dase lugar a clorofila.



A porfirina pode ser moi perigosa e provocar graves enfermedades. Pero tamén con ela pode salvarse vidas, xa que nestes momentos os cientificos estan investigando a utilización das porfirinas e mais da luz para curar enfermedades e destruir celulas dañinas.

Si inxectase porfirina nun texido enfermo, por ejemplo canceroso, pode ser activada mediante a luz e así ser destruido este texido, este procedimento denominas terapia fotodinamica. As substancias que desempeñan un papel fndamental nesta terapia, encontranse nas moléculas bioloxicas, estas conteñen o anelo composto por carbono e nitróxeno, como por exemplo a clorofila ou a hemo molécula encargada do transporte de osíxeno e en bastantes encimas. Esta técnica xa coñeciase na antiguedade xa que por ejemplo o Exipto e a India utilizabanse semillas e froitos que contiñan porfirina e sen sabelo curaban a pel cando o sol daballes demasiado. Na terapia fotodinamica inxectanse por vía intravenosa porfirinas, estas substancias fotosensibles concentranse nas células de proliferacón rápida e exportase a luz inicianse unha cascada de reacións moleculares que poden destruir dichas células así como os texidos que compoñes. Entre as dianas para esta terapia contanse os capilares da retina de quienes parecen dexeneraxión macular, tumores e placas aterosclerosis das arterias coronarias. Na actualidade existen fármacos que cun adecuado tratamento fotodinamixo podese curar o acne, o cancer de esófago ou de pulmón, degeneración macular, miopía, queratosis, cancer de pel, alopecia, trastornos vasculares e cancer de próstata.

Pero la porfirina tamen pode provocar enfermedades moi graves e perigosas como é a Porfiria.

Coñecese con este nome a un grupo de enfermedades que se caraterizan pola acumulación no organismo de grandes cantidades de porfirinas. É normal que o corpo descompoña porfirinas. Estas saen do corpo a través da orina ou as heces, pero as persoas que padecen porfiria teñen unha anomalía xenética ou adquirida nos procesos metabólicos a partir da cal se sintetiza a hemoglobina da sangue. Unha alteración no conxunto de reaccións quimicas impide que as porfirinas cheguen a transformarse en hemoglobina, o que produce unha acumulación de porfirinas no organismo e anemia. A ación da luz sobre as profirinas produce unha excitación electrónica na molécula que, por medio dun proceso de transeferencia de electróns, da lugar a formación de radicais libres ((primer artículo do blog)) a partir de outras moléculas que encontranse próximas. Estos radicais libres son os causantes da destrución dos texidos. Existen varios tipos de porfirias con diferentes efectos sobre o noso organismo: psíquicos, cutáneos, hepáticos... esta variedade correspondese coa porfiria eritropollética conxénita.

Os síntomas principais desta enfermidade son:

-Colicos ou dor abdominas.

-Sensibilidade a luz a causa das erupcións que se producen.

-Problema co sistema nervioso e muscular.

Os ataques poden ocurrir de forma súbita, xeralmente con dor de estómago forte, seguido de vómito e estreñimento. Estar a sol pode causar dor, sensacións de calor, ampollas, ao igual que enroxecimento e hinchazón da pel. As ampollas sanan lentamente, a menudo con cicatrización ou cambios na cor da pel, que poden ser deformantes. A orina pode tornar de cor vermello ou marrón despois do ataque.

Outros síntomas que poden ocurrir son:

-Dolor muscular.

-Parálisis ou debilidade muscular.

-Entumecimento ou hormigueo.

-Dolor nos brazos e pernas.

-Dolor de espalda.

-Cambios de personalidade.

Os síntomas desta enfermidade pode recordarnos a apariencia dun vampiro, por iso moita xente pensa que o personaxe do vampiro esta inspirado non só no principe rumano de século XV, cullo sobrenome Drácula era debido a que era fillo de Vlac Dracul, se non tamén na xente que padecía esta enfermidade.

Por algúns destos aspetos que teñen en común:

A porfiria produce sensibilidade a la luz solar, se dice que os vampiros só saen pola noite. A porfiria tamén pode crear retración das encías o que da a impresión de que os seus dentes aumentan de tamaño, sobre todo os colmillos. Debido a la fotosensibilidade do enfermo o organismo para protegerse da luz solar, provoca un crecimento do vello en lugares sorprendentes como as mans, as llemas dos dedos... Tamen dicese que os vampiros repelen e odian o allo, pois resulta que un dos componentes do allos e un potente destructor do grupo de proteinas Hem, polo que non só coa inxestión do mesmo, se non coa simple aspiración do allo a unha persoa que padece porfiria provocalle un agravemento da súa enfermidade. Normalemente as persoas que padecen esta enfermidade soen vestir de negro.

Desgraciadamente esta enfermidade non ten curación, pero si podese ralentizar e minimizar ao máximo os síntomas a base de, entre outras cousas transfusións de sangue. Que curiosamente tamén ten un pequeño hilo de enlace cos vampiros. Aínda así unha causa é facer transfusión de sangue e outra cousa moi distinta e chupar a sangue doura persoa...

F0rZ@$ IntèRM0l€çÜlarê$!!

Forzas intermoleculares!

Son máis débiles cós enlaces e determinan as propiedades das substancias. Para o paso
dun líquido a fase de vapor precisase superar estas forzas internas.

Forzas intermoleculares atractivas:

Forzas ión -ión
Son interacciones que ocurren a nivel de catión-anión, entre distintas moléculas cargadas, e que polo mesmo tenderán a formar unha unión electrostática entre os extremos de cargas opostas, o polo positivo dunha molécula atrae ó polo negativo da outra, e viceversa.

Forzas dipolo-dipolo
As forzas dipolo-dipolo, tamén coñecidas como Keeson, por Willem Hendrik Keesom, quen produxo sua primeira descripción matemática en 1921, son as forzas que ocurren entre dóus moléculas con dipolos permanentes. Estas funcionan de forma similar ás interacciones iónicas, pero son máis débiles debido a que poseen soamente cargas parciais. Un exemplo disto pode ser visto no ácido clorhídrico:

(+)(-) (+)(-)
H-Cl----H-Cl
(-)(+) (-)(+)
Cl-H----Cl-H

Ponte de hidróxeno ou enlace de hidróxeno.

O enlace non só se produce entre átomos, senon que tamén se realiza, ainda que máis débilmente, entre moléculas.Cando este elemento atópase unido covalentemente a un átomo electronegativo se produce unha polaridad no enlace que lle confiere unha porcentaxe de carácter iónico. O hidróxeno queda cunha densidade de carga positiva, e é atraído por un par de electrons non compartidos, dun átomo electronegativo, có que se produce a ponte ou enlace. Este último átomo debe ter un volumen pequeno para ca súa densidade de carga sea grande e poida exercer a atracción electroestática requerida por un átomo de hidróxeno. É o caso do flúor, o oxígeno e o nitróxeno. O cloro, por exemplo, debido o seu gran volumen, nunca poderá participar neste tipo de enlace.

Fuerza ión-dipolo.
É a forza que existe entre un ión e unha molécula polar neutra que posee un momento dipolar permanente, as moléculas polares son dipolos que teñen un extremo positivo e un extremo negativo. Os ións positivos son atraídos ó extremo negativo dun dipolo, en tanto cos ions negativos son atraídos ó extremo positivo.
A magnitude da enerxía da interacción depende da carga sobre o ión, o momento dipolar do dipolo, e da distancia do centro do ión ó punto medio do dipolo.
As forzas ión-dipolo son importantes nas solucións das sustancias iónicas en líquidos.

Fuerzas intermoleculares de dispersión:

Fuerzas de Van der Waals
As fozas de Van der Waals son forzas de estabilización molecular; forman un enlace químico non covalente no que participan doús tipos de forzas ou interaccions, as forzas de dispersión (que son forzas de atracción) e as forzas de repulsión entre as capas electrónicas de 2 átomos contiguos.

1. Forzas de dispersión
Todos os átomos, ainda que sean apolares, forman pequeñns dipolos debidos o xiro dos electrons en torno ó núcleo. A presenza deste dipolo transitorio fai cos átomos contiguos tamén se polaricen, de tal maneira que se producen pequenas forzas de atracción electrostática entre os dipolos que forman todos os átomos.


2. Repulsión electrostática
A estas forzas de dispersión opoñese a repulsión electrostática entre as capas electrónicas de dóus átomos contiguos.
A resultante destas forzas opostas é unha distancia mínima permitida entre os núcleos de dóus átomos contiguos. Distancia que se coñece como radio de Van der Waals.

AS REACCIÓNS QUIMICAS DO AMOR


¡O amor! Todo o que nos rodea falanos sobre él...Os poetas, as películas, os libros, os padres, os amigos, ata o profesor de galego!!
Moita xente afirma que sente estas sensacións... Arrebato, delirio, frenesi, idiotez, cosquilleos na barriga, o corazón empeza a latir máis rapido...

¿Pero que é exactamente o amor?



A ciencia afirma que os sentimentos nas nosas manifestacións amorosas e sexuales debense a un sinnúmero de REACCIÓNS QUIMICAS que ocurren no noso organismo.

Asi que dende o momento no que visualizamos unha persoa que nos atrae teñen lugar unha serie de reaccións no noso cerebro ( a mayoría aínda non coñecidas).

Ese chamado amor a primera vista, según eles explicase químicamente no cerebro.

Hai moitos tipos de substancia as que os cientificos asignan o enamoramento:



Según investigadores da Universidade de Pavia as poderosas emocións que se apoderan dos novos amantes son fomentadas por unha molécula coñecida como factor de crecimento nervioso (NGF).

Uns cientificos italianos encontraron un nivel moito máis elevado de NGF na sangue de 58 personas que habianse enamorado recentemente en comparación co nivel hallado nun grupo de solteiros e outro de persoas con relación a largo plazo.
Pero despois dun ano coa mesma persoa, a cantidade de NGF na sangue diminuíra ata estar como a dos membros dos outros grupos.

Aínda non esta moi claro se o nivel en NGF na sangue afecta diretamente ao enamoramento, pero si desempeña claramente un papel na “quimica social” entre as persoas ao inicio dunha relación.




Pero non só xoga o seu papel no enamoramento o nivel de NGF, hai outras substancias como la fenitelitamina. A este neurotransmisor localizado na rexión do cerebro chamada hipotálamo, tamén se lle coñece como a “molécula do amor”. Se dice que o estado de euforia e felicidade que manifesta un enamorado esta provocado por esta molécula, este estado ata pode crear unha “ceguera” ( o afectado negase a ver os defectos do seu enamorado ).

Ao mesmo tempo a serotonia afecta ao estado de ánimo, que varía moito durante a fase do enamoramento dependendo de si as expectativas creadas se ven ou non cumplidas.

Tamén as substancias como: a dopamina, a feniletilamina e a oxitocina, otorganselle esta sensación xa que son relativamente comunes no corpo human, pero soamente son encontrados xuntos nas etapas de conquista.



Un estudo que se fixo a 17 xóvenes considerados “totalmente enamorados” e cunha relación estable entre 1 e 17 meses de duración revelou interesantes resultados ao respecto.
Cando analizouse, mediante resonancia magnética a imaxen, o efecto neuronal que producía aos xovenes o contemplar a foto do ser amado obtuvose unha visión sorprendente. Na imaxe do cerebro da mallor parte dos xóbenes observouse unha “mancha” o señal rojiza, no area ventral derecha, exactamente na mesma posición posterior na que se presentan os adictos a cocaína.
Unha investigación posterior dos pocos casos no que non se observou a mancha, permitiuse comprobar que esas persoas realmente non estaban enamoradas
(( preguntome eu como...)).

Ao darse conta da posicion na que se encontraba esta “mancha” os investigadores crearon a teoría de que o amor nos xobenes ten características adictivas, aínda sin provocar os terribles danos que produce a droga, só en ocasións un estado de embobamento.
E se o pensamos, veremos a justificación de que “o amor é cego”.





Tamén discutiuse moito sobre a existencia o no dun órgano chamado “órgano vomeronasal” no home, pero aínda non se chegou aún criterio definitivo.

As hembras dos animais e dos insectos segregan feromonas, as cuales son detectadas por os machos, con este órgano, que é como un dispositivo localizado na nariz.
E moi probable que este órgano tamén o teñamos os humanos xa que ¿ Quen non foi tentado algunha vez por o efecto que exerce un perfume atractivo e embriagador, aínda sin saber de quen procedía?

Nun experimento sobre a existencia deste órgano seleccionaronse 12 mulleres e 12 homes . A todos se lle deu a oler testosterona e estróxeno.
Ao oler a hormona do sexo contrario, en todos observouselles unha señal no hipotálamo, aínda que en posicións diferentes. Cabe señalar que é precisamente ao hipotálamo onde chegan as señais olfatorias do órgano vomeronasal e onde xeneranse tres substancias químicas sumamente importantes na vida sexual de toda persoa: a adrenalina, a oxitocina e a testosterona.

Os expertos tamén afirman que con o tempo o organismo faise resistente a estes efectos que producen estas reaccións, o que provoca que esa intensa fase de atracción non dure moito tempo.
Curiosamente son os homes os que parecen ser máis susceptibles a ación das substancias responsables das manifestacións asociadas co amor ((eles enamoranse máis rapidamente)).

¿ Pero entón que hai dos amores duraderos? Pois tamén teñen resposta para isto... Ao parecer hai un segundo proceso químico que determina o éxito das relacións ao largo plazo. Dúas hormonas exercen a súa influenza : a vasopresina e a ocitocina.

Not@:

A última entrada que fixemos ( A materia escura) está de última nesta páxina.

Porque ó cambiar o noso blog de blogia.com a blogger.com copiamos as entradas feitas anteriormente despois de crear a de esta semana, e por iso esta aparece en ultimo lugar!!

O$ R@dIçäîS LibR€s!!

¿Que son los radicais libres?

A inmensa malloria das moléclas poseen un número par de elctróns, o que lles confire a estabilidade necesaria para a sua existencia. Isto non ocorre cos radicais libres, xa que as súas moléculas poseen un número impar de electrons o que fai que sexan moi inestables. A súa vida media pode ser incluso inferior a unha milésima de segundo. Os radicais libres formanse de diveras maneras:
a) Cando unha molécula de número par de elctrons perde ou gaña un deles.
b) Cando unha molécula formada por dous fragmentos unidos sufre unha ruptura.(homolise).

Los radicales libres maís activos son: “grupo hidroxilo” (-OH), “anión superóxid (-O2) e peróxido de hidrógeno ou auga osixenada (H2O2).
No organismo é normal que aparezan radicais libres, xa que poden actuar como intermediarios nos procesos de biosintese, pero o propio organismo os regula e destrue o seu exceso. O problema aparece cando dicho organismo non é capaz de controar a súa produción.
Como son tan reactivos, tenden no noso corpo a combinarse con moléculas de hidratos de carbono lipidos, proteinas...O que fai q estas tamén se oxiden se volvan inestables e que oxiden a outras, serrando unha reación en cadena, que pode danar os órganos.
Os radicais libres dañan sobre todo as mitocondrias, que é o motor enerxetico das células.

REACCIÓNS QUIMICAS DOS RADICAIS LIBRES
A produción de radicais libres pode darse por situación fisiolóxicas ou patológicas.
Entre as primeiras están:

a) Respiración celular
b) Envellecemento
c) Respuestas inflamatorias
d) Respuestas inmunoloxicas
e) Radiación solar

As segundas son:
a) Alcoholismo
b) Tabaquismo
c) Radiacións
d) Defitiz de vitaminas
e) Polución e tóxicos quimicos
f) Metais pesados
g) Uso de certos medicamentos

As emfermidades maís comúns asociadas a aparición de radicais libres son:
a) Danos xeneticos e cáncer
b) Enfermedades coronarias
c) Artrite
d) Envellecemento prematuro
e) Danos oftalmicos
f) Diabete
g) Desarreglos inmunoloxicos e enfermedades autoinmunes.
h) Danos cerebrais
i) Danos na pel

TEORÍA DOS RADICAIS LIBRES NO ENVELLECEMENTO
Denham Harman en 1956 propuso unha teoría moi popular que pertence o grupo das teorías estocasticas (( envellecimento como consecuencia de alteracións que ocurren de forma aleatoria, non predeterminadas, e acumulanse ao largo do tempo)) na que decía que o envellecimento era o resultado da protección inadecuada contra o dano producido nos texidos por os radicais libres.

O oxigeno ambiental da nosa atmósfera promueve o metabolismo celular producindo enerxía a través da cadena respiratoria. Como a utilización e manexo de O2 non é perfecta, producense radicais libres, que producen dano o seu redor a través de reaccións oxidativas. Nesta teoría se pensa que este dano produce alteracións nos cromosomas e en certas macromoléculas como coláxeno, elastina, mucopolisacáridos...
A lipofucsina ((pigmento do envellecimento)) corresponde a acumulación de organelos oxidados.
Un estudo sometido en ratas a restricción calórica mostraron un aumento da súa longevidad, o que se cree que é debido o feito de unha menor produción de radicais libres. Pero noutros casos demostrouse que animais sometidos a dietas ricas en antioxidantes non lograse aunmentar o seu tempo de vida.

Non esta moi claro o papel dos radicais libres directamente no proceso de envellecimento, pero o que si se sabe q o daño pola liberación dos radicais en certas patóloxias que estan relacionadas con este proceso; como as enfermedades cardiovasculares, cataratas, alzheimer, cancér...Se logramos diminuir a propagación de radicais libres e neutralizamos o seu dano, diminuiríamos estas enfermedades ((prevenir unha morte precoz a causa destas)) pero ... con isto lograríamos aumentar os anos de vida??

RADICAIS LIBRES NA MEDICIÑA
O descubrimento de radicais libres inertes fixo posible a aplicación de estos na mediciña, xa que son substancias manexables con propiedades insólitas.

A súa aplicación practica comprende moitos posibilidades:
a) Utilización de radicais buenos para destruir radicais dañinos.
b) Estudo e valoración de antioxidantes e de resto de radicais no organismo.
c) Utilización en resonancia magnetica nuclear con fin de reducir o tempo de exposición.

ANTIÓXIDANTES
Entre os antioxidantes maís utilizados están:
a)Antioxidantes fisiológicos e enzimaticos:
As enzimas (catalasa, glutation peróxidasa e glutation reductasa) e as substancias como albumina e o ácido úrico presentes no organismo human fan posible a degradación dos radicais libres.
b)Nutrientes antioxidantes:
Son inxeridos cos alimentos ou coa complementación nutricional, os maís importantes son:
1) Vitamina “C” - Presente en froitas e verduras (( sobretodo nos cítricos ))
2) Vitamina “E” - Presente nos acites e graxas vexetais.
3) Vitamina “A”- Presente en alimentos de orixe vexetal e na complementación nutricional.
4) Selenio - Elimina metales pesados.
5) Zinc
6) Aminoácidos azufrados- Cisteina, Cistina, Taurina...

c)Outros nutrientes antioxidantes:
Entre eles encóntranse os flavonoides e antocianos e o famos coenzima Q10.

Os primeiros están recomentados como complemento nutricional para as mulleres menopausicas e o segundo forma parte da composición de moitas cremas de beleza.

~ @s TerRä$ rRâRAs!! ~

@s TerRä$ rRâRAs!!
A nosa nova entrada trata sobra as "TERRAS RARAS" esas cousas que están debaixo da táboa periódica do noso libro... e que parecen formar parte de ela... A maioría do mundo sabe que están ahí, pero ninguén sabe nin que son, nin para que sirven...

As terras raras son un grupo relativamente abudante de 32 elementos químicos constituido polo grupo dos Lantánidos (elementos con número atómico entre Z=57 e Z=71) e os Actínidos (elementos con número atómico entre Z=89 e Z= 103), ademáis do escandio e o itrio (que non estoiu moi segura de que séan terras raras, pero na miña fonte de información nombranas coma tales...)

Aínda que o nome de "terras raras" pode lebar a conclusión de que se trata de elementos con escasa abundancia na códia terrestre non é así Algúns elementos coma o cerio, o itrio e o neodimio son máis abundantes có chumbo; e o tulio (o máis escaso) é aínda máis abundante có ouro e o platino.

Estes elementos foron obtidos de entrada en forma de óxidos, de haí ven o término "terras" (esta era a denominación que se lle daba antigamente a óxidos diversos de elementos metálicos), e o de "raras" ven dado porque a principios do século XX, ante a dificultade de separar os elementos constituintes dos minerais, estos eran raramente utilizados para algo. Os principais minerais nos que se atópan as terras raras son: bastnasita, didimio, monazita e loparita.

As terras raras varían dende o gris oscuro ata o prateado. Son metais típicamente brandos, maleables e dúctiles, e xeralmente reactivos, especialmente a temperaturas elevadas e cando son divididos en finos trociños.

As propiedades das terras rarras son usadas en gran variedade de aplicacións: en catalizadores, o cerio atópase na aliaxe que produce as chispas dos encendedores mecánicos, en materiais luminscentes, en imáns permanentemente fortes ( por exemplo samario-cobalto ou neodimio-ferro-boro), en materiais superconductores, en láseres, en resonancias magnéticas nucleáres (utilízanse compostos, por exemplo do lantano como auditivos para separar señais de compostos que doutra forma se detectarían xuntos), en investigacíóns, para demostrar algúnhas cousas en xeoloxía...entre moitas outras.

Lantánidos
Cerio
Ce
Praseodimio
Pr
Neodimio
Nd
Promecio
Pm
Samario
Sm
Europio
Eu
Gadolinio
Gd
Terbio
Tb
Disprodio
Dy
Holmio
Ho
Erbio
Er
Tulio
Tm
Iterbio
Yb
Tutecio
Lu

Actínidos
Torio
Th
Protoactinio
Pa
Uranio
U
Neptunio
Np
Plutonio
Pu
Americio
Am
Curio
Cm
Berquelio
Bk
Californio
Cf
Einstenio
Es
Fermio
Fm
Mendelevio
Md
Nobelio
No
Laurencio
Lr

Escandio
Sc
Itrio
Y

E aquí termina un breve comentario sobre as terras raras, ¿que máis dicir de algo que ninguén sabe que son, nin para que sirven...? XD

WëR & ClärUçHis!!

BikiÑos!

A mÓlëCula De CO2!!

O QUENTAMENTO GLOBAL.
-Teoría do CO2 . Gases de invernadoiro.
Un fenómeno preocupa o mundo: O quentamento global, e o seu efecto directo, o cambio climatico.
Pero o quentamento global non só afecta a temperatura, se non tamén as chuvias globais, a cobertura de nubes e todo os demais elementos do sistema atmosférico.



En realidade o clima sempre variou, o problema do cambio climatico é que no derradeiro século o ritmo destas variacións acelerouse, e non de maneira natural, e agora o noso planeta esta en grave perigo, ainda que nos non queramos aceptalo.

O buscar a causa desta aceleración, algúns científicos encontraron que existe unha relación direta entre o quentamento global, o cambio climático e o aumento de emisions de gases de efecto invernadoiro ((como é o CO2)) provocado principalmente polas sociedades industrializadas.
O CO2 pode ser mou dañino en excesiva cantidad, e nos estamos a provocar o seu aumento.

GASES DO EFECTO INVERNADOIRO
~Combustión do butano:
C4H10 + 13/2 02 =) 4CO2 + 5H2O
~Combustión de Metano: CH4 + 2H2 =) CO2 + 2H2O
~Combustión de propano:
C3H8 + 11/2 O2 =) 3 CO2 + 4H2

As emisións de gases de efecto invernadoiro empezaron a ser moi intensas a partir da Revolución Industrial, momento no que a ación do home sobre a natureza fíxose moi intensa.


O EFECTO INVERNADOIRO

O efecto invernadoiro é un fenómeno natural na terra que permite a súa vida. É causado por unha serie de gases que se encontran na atmósfera, provocando que parte da calor do sol que o noso planeta reflexa quede atrapado mantendo a temperatura media global en +15º , favorable á vida, en lugar de –18º, que resultarían nocivos.
(Este efecto non só afecta o noso planeta, se non a todos os corpos planetarios dotados de atmosfera).
Durante moitos anos o efecto invernadoiro NATURAL mantuvo unha temperatura estable na Terra que permitía que se desarrollara a vida. Os gases invernadoiro retiñan a calor do sol cerca da superficie da terra, axudando a evaporación do auga superficial para formar nubes, as cales devolven a auga a Terra, nun ciclo vital que mantiñase en equilibrio.
A Terra tuvo dos periodos nos que as temperaturas medias globais foron maís ou menos 5º maís baixas das actuais. O cambio fue lento, transcurrieron varios miles de anos para salir da era glacial. Pero agora a cousa xa non é así, debido a actividade económica humana ((que o mundo queme cada vez cantidades mallores de fósiles e destruya praderas e bosques, que de outro modo podrían absorber dióxido de carbono e favorecer o equilibrio)) as emisións de gases de invernadoiro, como o dioxido de carbono e o metano son cada vez mallores e isto acentúa o efecto invernadoiro.
Se o desarrollo mundial, o crecimento demógrafico e o consumo enérxetico , seguen aunmentando o ritmo actual, antes do ano 2050 as concentracións de dióxido de carbono habranse multiplicado con respeto as que había antes da Revolución Industrial. Esto podría acarrear consecuencias funestas para a vida na Terra.

DESTRUCCION DA CAPA DE OZONO

O ozono, ubicado na Estratosfera como capa entre 15 e 30 km de altura, acumúlase na atmósfera en grandes cantidades, e se converte nun escudo que nos protexe da radiación do sol facendo posible a vida na terra.

O gas ozono está en continuo proceso de formación e destrucción, xa que o poseer tres átomos de Osixeno que se liberan a atmósfera sempre un de eles se une outra molécula de osixeno e forma nuevamente Ozono.
O2 + ½ O = O3 ((ozono))
Este último, despois de absorber raios UV dividese formando unha molécula de osíxeno e liberando un átomo de osíxeno, proceso que se repite constantemente.

Durante os últimos anos, a capa de ozono debilitouse formando un verdadeiro buraco, que en algúns sectores produciu disminucións de ata o 60% na cantidade de ozono estratosférico. Este desgaste debese o uso de n compoñente químico producido por o home, os clarofluocarbons (( CFC)) de produtos como os areosois, disolventes, propelentes e refrigerantes.

A ación destos gases na Estratosfera libera átomos de Cl a través da radiación UV sobre seus enlaces moléculares; cada átomo de Cl destrue miles de moléculas de Ozono transformándoas en moléculas de diosíxeno. Outros compostos que afectan a capa de Ozono por contener Cl son o metilcloroformo (solvente), el tetraclruro de carbono ( un
Químico industrial) e sustancias que conteñen Br, como os halóns, utilizados para extinguir fogo.


Esto pode perxudicar o ser human xa que o exceso de raios UV ((especialmente A e B)) que chega a superficie da Terra damnifica a saúde das persoas: aparición de cancer de pel, lesións nos ollos ((cataratas, a deformación do cristalino o a presbicia)), o deteriodo do sistema inmunológico, influendo de forma negativa sobre as moléculas do ADN onde se ven afectadas as defensas do corpo, as cuales xeneran un aumento nas enfermedades infecciosas, que poden aumentar tanto en frecuencia como en severidade, tales como: sarampión, herpes, malaria, lepra, varicela.

A nivel de fauna, o aumento dos raios UV dana os ecosistemas acuáticos, viuse que o dano en algunhas zonas de augas clara alcanza ata 20 mts, de profundidade, sendo a súa consecuencia unha perdida do fitoplancton ((base da cadea alimenticia mariña)). Esto é moi perjudicial, porque unha disminución na cantidade de organismo pode provocar unha redución dos peixes e afectar o resto da cadea dos seres vivos.
Así, por exemplo baixo o buraco da capa de ozono da Antártica, a produtividade deste conxunto de organismos diminuíu entre o 6% e 12%. Tamén, estos raios provocan problemas nos seres marinos (( peixes, crustácero, anfibios...)) durante as súas primeiras etapas de desarrollo, afectando suas capacidades de reprocución, polo tanto reducindo o tamaña da plocación. Ademaís, o escasear o fitoplacton os océanos perderían o se potencial como recolector de CO2, contribuindo aún maís ao efecto invernadoiro. A nivel de flora, esta provocando importantes cambios na composición química de varias especies de plantas ((arroz e soia )) e árbores ((coníferas)). Ademais, está alterando o crecemento de algunhas plantas e impidendo seu proceso de fotosíntese. Así, por ejemplo, estase vendo afectado o redimento das colleitas.

O CO2 E OS OCÉANOS


Como dixemos antes o océano e un recolector de CO2 que axuda a manter o equilibrio para que esta molécula non resulte dañina.
Pero según un estudio da Universidade de East Anglia (( Inglaterra)), o CO2 que absorven os océanos viuse reducido nos últimos dez anos, o que provoca o aceleramento do efecto invernadoiro, con o cual o claentamento global.
Os investigadores analizaron a absorción de CO2, mediante un total de 90000 medicions dende buques mercantes equipados con o necesario instrumental. Os resultados das medicións, feitas no Atlántico Norte entre mediados do anos noventa e o 2005, mostran unha redución da mitade nese plazo de tempo do CO2 absorbido pola masa oceánica.
Os resultados asustan e deben asustar, xa que indican que co tempo o océano pode quedar saturado coas emisión de CO2 produto da actividade human.
Non podese establecer de momento se a menor absorción do CO2 polos océanos é consecuencia direta do cambio climático ou si se trata de un fenómeno natural.
Tan só a mitade do CO2 que escapa da atmósfera quedase alí: a outra mitade é absorbida prácticamente a partes iguais polos océanos e a “biosfera” terrestre.

A m@tërIa €sçurA!

A materia escura refírese ás partículas elementais que non se poden detectar pola súa radiación emitida mais cuxa presenza pode ser inferida a partir dos seus efeitos gravitacionais sobre a materia visible, como estrelas e galaxias. As estimativas do total de materia no Universo, baseadas en efeitos gravitacionais, suxeren que a maioría da materia do Universo é “materia escura”. Por outra banda, a existencia da materia escura resolve certo número de inconsistencias na teoría do Big Bang.

Una imaxe tomada pola NASA, mostrando o que se pensa que é materia escura(representada en azul).


A ciencia logrou entender moito sobre o que se denomina "materia bariónica", a materia "normal" que forma as estrelas e planetas. Pero os investigadores tiveron moitos problemas para comprender que constitúe o principal material do que está formado o cosmos. Só se sabe da súa presenza pola forma en que as galaxias rotan. É dicir, as estrelas das galaxias móvense tan rápido que se non houbese un material invisible que as mantivese xuntas por atracción gravitacional, estas explotarían.

Un dos maiores enigmas da astronomía moderna é que máis do 90% do Universo é invisible para a actual tecnoloxía telescópica. Ata o ano 2006, o único que sabían con certeza os científicos, é que esta materia escura existe e que non pode detectarse directamente porque non emite luz ou radiación.
Só aproximadamente o 4% da densidade da enerxía total no Universo podese observar directamente. Se pensa que entorno o 22% está composto de materia escura. O 74% restante pensase que se constitue de energxía escura, un compoñente incluso máis extraño, distribuido difusamente no espazo. Algunha materia bariónica difícil de detectar realiza una contribución á materia escura, pero constituie só una pequena porción. A determinación da naturaleza de esta masa ausente é un dos problemas máis importantes da cosmoloxía moderna e la física de partículas.

A comezos de 2006, científicos de Cambridge estudando doce galaxias ananas situadas preto do límite da nosa propia Vía Láctea, realizaron mapas en 3D das galaxias baseándose no movemento das súas estrelas para "trazar" a pegada da materia escura entre elas e medila con precisión, concluíndo que:

• As galaxias contiñan 400 veces máis materia escura que materia bariónica.
• A materia escura non é, como se cría, fría. As partículas de materia escura, móvense a 9 Km. por segundo, e están a uns 10.000º centígrados.

Gran efecto de lentes gravitacionales observadas polo Telescopio espacial Hubble en Abell 1689 indica a presenza de materia escura