*O m0l*

*O m0l*

O mol (símbolo “mol”) é a unidade básica do Sistema Internacional de Unidades, que mide a cantidade de sustancia. Está definido como a cantidade de sustancia dun sistema que conten tantos entes elementais coma átomos hay en 0,012 kg do carbono 12.


Concepto de mol!!
A unidade fundamental en todo proceso químico é o átomo (si se trata dun elemento) ou a molécula (si se trata dun composto). Dado có tamaño destas partículas (extremadamente pequeno) e sue número en cualquera mostra (extremadamente grande) fan imposible contar as partículas individualmente, precisase dun método para determinarlo de maneira rápida e sinxela. Este método é o pesado.

Como nas experiencias de laboratorio utilizanse xeralmente cantidades dp orden do gramo, os químicos do século XIX decidiron utilizar uns patróns de masa que contivesen o mesmo número de átomos ou moléculas (ou cualquera outra partícula) e definieron os términos átomo-gramo, molécula-gramo, etc. Actualmente estos térmos non se usan e foron substituidos polo mol. Un mol de partículas son 6,02 × 1023 (número de Avogadro) de estas partículas.

Cando se usa o térmo mol debe especificarse o tipo de partículas elementais as que se refiere, as que pueden ser átomos, moléculas, iones, electróns, outras partículas ou grupos específicos destas partículas. Así, os térmos máis antigos de átomo-gramo, molécula-gramo, ion-gramo e fórmula-gramo foron substituidos actualmente polo término mol.

Por elo, no caso de substancias elementais conven indicar, cando sea necesario, se se trata de átomos ou de moléculas. Por ex., non se debe dicir: "un mol de nitróxeno" pois pode inducir a confusión, sinon "un mol de átomos de nitróxeno" (=14 gramos de nitróxeno) o "un mol de moléculas de nitróxeno" (= 28 gramos de nitróxeno).
Nos compostos iónicos tamén pode utilizarse o térmo mol, ainda cando non estén formados por moléculas discretas. Neste caso o mol equivale ó térmo fórmula-gramo. Por ex.: 1 mol de NaCl (58,5 g) contiene NA iones Na+ y NA iones Cl- (NA é o número de Avogadro).

En consecuencia, en térmos prácticos un mol é a cantidade de cualquera substancia culla masa expresada en gramos é numéricamente igual á masa atómica ou masa molecular de dicha sustancia.


Equivalencias!!
· 1 mol é equivalente a 6,0223 × 1023 moléculas da mesma substancia
· 1 mol é equivalente á masa atómica en gramos.
· 1 mol é equivalente o peso molecular dun composto determinado.
· 1 mol é equivalente a 22,4 litros dun composto gaseoso en condicions normáis de temperatura e presión. Ten que ver cóa lei dos gases ideáis

A PORFIRINA



As porfirinas son un grupo de compostos químicos que se caraterizan pola presenza de un anelo “heterocílico plano” con un oco inerior no que se chega a situar un ión metálico. Cando no oco situase un ión de Fe (II) dase lugar a o grupo “hemo”, componente da hemoglobina. Cando se trata dun ión de Mg (II) dase lugar a clorofila.



A porfirina pode ser moi perigosa e provocar graves enfermedades. Pero tamén con ela pode salvarse vidas, xa que nestes momentos os cientificos estan investigando a utilización das porfirinas e mais da luz para curar enfermedades e destruir celulas dañinas.

Si inxectase porfirina nun texido enfermo, por ejemplo canceroso, pode ser activada mediante a luz e así ser destruido este texido, este procedimento denominas terapia fotodinamica. As substancias que desempeñan un papel fndamental nesta terapia, encontranse nas moléculas bioloxicas, estas conteñen o anelo composto por carbono e nitróxeno, como por exemplo a clorofila ou a hemo molécula encargada do transporte de osíxeno e en bastantes encimas. Esta técnica xa coñeciase na antiguedade xa que por ejemplo o Exipto e a India utilizabanse semillas e froitos que contiñan porfirina e sen sabelo curaban a pel cando o sol daballes demasiado. Na terapia fotodinamica inxectanse por vía intravenosa porfirinas, estas substancias fotosensibles concentranse nas células de proliferacón rápida e exportase a luz inicianse unha cascada de reacións moleculares que poden destruir dichas células así como os texidos que compoñes. Entre as dianas para esta terapia contanse os capilares da retina de quienes parecen dexeneraxión macular, tumores e placas aterosclerosis das arterias coronarias. Na actualidade existen fármacos que cun adecuado tratamento fotodinamixo podese curar o acne, o cancer de esófago ou de pulmón, degeneración macular, miopía, queratosis, cancer de pel, alopecia, trastornos vasculares e cancer de próstata.

Pero la porfirina tamen pode provocar enfermedades moi graves e perigosas como é a Porfiria.

Coñecese con este nome a un grupo de enfermedades que se caraterizan pola acumulación no organismo de grandes cantidades de porfirinas. É normal que o corpo descompoña porfirinas. Estas saen do corpo a través da orina ou as heces, pero as persoas que padecen porfiria teñen unha anomalía xenética ou adquirida nos procesos metabólicos a partir da cal se sintetiza a hemoglobina da sangue. Unha alteración no conxunto de reaccións quimicas impide que as porfirinas cheguen a transformarse en hemoglobina, o que produce unha acumulación de porfirinas no organismo e anemia. A ación da luz sobre as profirinas produce unha excitación electrónica na molécula que, por medio dun proceso de transeferencia de electróns, da lugar a formación de radicais libres ((primer artículo do blog)) a partir de outras moléculas que encontranse próximas. Estos radicais libres son os causantes da destrución dos texidos. Existen varios tipos de porfirias con diferentes efectos sobre o noso organismo: psíquicos, cutáneos, hepáticos... esta variedade correspondese coa porfiria eritropollética conxénita.

Os síntomas principais desta enfermidade son:

-Colicos ou dor abdominas.

-Sensibilidade a luz a causa das erupcións que se producen.

-Problema co sistema nervioso e muscular.

Os ataques poden ocurrir de forma súbita, xeralmente con dor de estómago forte, seguido de vómito e estreñimento. Estar a sol pode causar dor, sensacións de calor, ampollas, ao igual que enroxecimento e hinchazón da pel. As ampollas sanan lentamente, a menudo con cicatrización ou cambios na cor da pel, que poden ser deformantes. A orina pode tornar de cor vermello ou marrón despois do ataque.

Outros síntomas que poden ocurrir son:

-Dolor muscular.

-Parálisis ou debilidade muscular.

-Entumecimento ou hormigueo.

-Dolor nos brazos e pernas.

-Dolor de espalda.

-Cambios de personalidade.

Os síntomas desta enfermidade pode recordarnos a apariencia dun vampiro, por iso moita xente pensa que o personaxe do vampiro esta inspirado non só no principe rumano de século XV, cullo sobrenome Drácula era debido a que era fillo de Vlac Dracul, se non tamén na xente que padecía esta enfermidade.

Por algúns destos aspetos que teñen en común:

A porfiria produce sensibilidade a la luz solar, se dice que os vampiros só saen pola noite. A porfiria tamén pode crear retración das encías o que da a impresión de que os seus dentes aumentan de tamaño, sobre todo os colmillos. Debido a la fotosensibilidade do enfermo o organismo para protegerse da luz solar, provoca un crecimento do vello en lugares sorprendentes como as mans, as llemas dos dedos... Tamen dicese que os vampiros repelen e odian o allo, pois resulta que un dos componentes do allos e un potente destructor do grupo de proteinas Hem, polo que non só coa inxestión do mesmo, se non coa simple aspiración do allo a unha persoa que padece porfiria provocalle un agravemento da súa enfermidade. Normalemente as persoas que padecen esta enfermidade soen vestir de negro.

Desgraciadamente esta enfermidade non ten curación, pero si podese ralentizar e minimizar ao máximo os síntomas a base de, entre outras cousas transfusións de sangue. Que curiosamente tamén ten un pequeño hilo de enlace cos vampiros. Aínda así unha causa é facer transfusión de sangue e outra cousa moi distinta e chupar a sangue doura persoa...

F0rZ@$ IntèRM0l€çÜlarê$!!

Forzas intermoleculares!

Son máis débiles cós enlaces e determinan as propiedades das substancias. Para o paso
dun líquido a fase de vapor precisase superar estas forzas internas.

Forzas intermoleculares atractivas:

Forzas ión -ión
Son interacciones que ocurren a nivel de catión-anión, entre distintas moléculas cargadas, e que polo mesmo tenderán a formar unha unión electrostática entre os extremos de cargas opostas, o polo positivo dunha molécula atrae ó polo negativo da outra, e viceversa.

Forzas dipolo-dipolo
As forzas dipolo-dipolo, tamén coñecidas como Keeson, por Willem Hendrik Keesom, quen produxo sua primeira descripción matemática en 1921, son as forzas que ocurren entre dóus moléculas con dipolos permanentes. Estas funcionan de forma similar ás interacciones iónicas, pero son máis débiles debido a que poseen soamente cargas parciais. Un exemplo disto pode ser visto no ácido clorhídrico:

(+)(-) (+)(-)
H-Cl----H-Cl
(-)(+) (-)(+)
Cl-H----Cl-H

Ponte de hidróxeno ou enlace de hidróxeno.

O enlace non só se produce entre átomos, senon que tamén se realiza, ainda que máis débilmente, entre moléculas.Cando este elemento atópase unido covalentemente a un átomo electronegativo se produce unha polaridad no enlace que lle confiere unha porcentaxe de carácter iónico. O hidróxeno queda cunha densidade de carga positiva, e é atraído por un par de electrons non compartidos, dun átomo electronegativo, có que se produce a ponte ou enlace. Este último átomo debe ter un volumen pequeno para ca súa densidade de carga sea grande e poida exercer a atracción electroestática requerida por un átomo de hidróxeno. É o caso do flúor, o oxígeno e o nitróxeno. O cloro, por exemplo, debido o seu gran volumen, nunca poderá participar neste tipo de enlace.

Fuerza ión-dipolo.
É a forza que existe entre un ión e unha molécula polar neutra que posee un momento dipolar permanente, as moléculas polares son dipolos que teñen un extremo positivo e un extremo negativo. Os ións positivos son atraídos ó extremo negativo dun dipolo, en tanto cos ions negativos son atraídos ó extremo positivo.
A magnitude da enerxía da interacción depende da carga sobre o ión, o momento dipolar do dipolo, e da distancia do centro do ión ó punto medio do dipolo.
As forzas ión-dipolo son importantes nas solucións das sustancias iónicas en líquidos.

Fuerzas intermoleculares de dispersión:

Fuerzas de Van der Waals
As fozas de Van der Waals son forzas de estabilización molecular; forman un enlace químico non covalente no que participan doús tipos de forzas ou interaccions, as forzas de dispersión (que son forzas de atracción) e as forzas de repulsión entre as capas electrónicas de 2 átomos contiguos.

1. Forzas de dispersión
Todos os átomos, ainda que sean apolares, forman pequeñns dipolos debidos o xiro dos electrons en torno ó núcleo. A presenza deste dipolo transitorio fai cos átomos contiguos tamén se polaricen, de tal maneira que se producen pequenas forzas de atracción electrostática entre os dipolos que forman todos os átomos.


2. Repulsión electrostática
A estas forzas de dispersión opoñese a repulsión electrostática entre as capas electrónicas de dóus átomos contiguos.
A resultante destas forzas opostas é unha distancia mínima permitida entre os núcleos de dóus átomos contiguos. Distancia que se coñece como radio de Van der Waals.

AS REACCIÓNS QUIMICAS DO AMOR


¡O amor! Todo o que nos rodea falanos sobre él...Os poetas, as películas, os libros, os padres, os amigos, ata o profesor de galego!!
Moita xente afirma que sente estas sensacións... Arrebato, delirio, frenesi, idiotez, cosquilleos na barriga, o corazón empeza a latir máis rapido...

¿Pero que é exactamente o amor?



A ciencia afirma que os sentimentos nas nosas manifestacións amorosas e sexuales debense a un sinnúmero de REACCIÓNS QUIMICAS que ocurren no noso organismo.

Asi que dende o momento no que visualizamos unha persoa que nos atrae teñen lugar unha serie de reaccións no noso cerebro ( a mayoría aínda non coñecidas).

Ese chamado amor a primera vista, según eles explicase químicamente no cerebro.

Hai moitos tipos de substancia as que os cientificos asignan o enamoramento:



Según investigadores da Universidade de Pavia as poderosas emocións que se apoderan dos novos amantes son fomentadas por unha molécula coñecida como factor de crecimento nervioso (NGF).

Uns cientificos italianos encontraron un nivel moito máis elevado de NGF na sangue de 58 personas que habianse enamorado recentemente en comparación co nivel hallado nun grupo de solteiros e outro de persoas con relación a largo plazo.
Pero despois dun ano coa mesma persoa, a cantidade de NGF na sangue diminuíra ata estar como a dos membros dos outros grupos.

Aínda non esta moi claro se o nivel en NGF na sangue afecta diretamente ao enamoramento, pero si desempeña claramente un papel na “quimica social” entre as persoas ao inicio dunha relación.




Pero non só xoga o seu papel no enamoramento o nivel de NGF, hai outras substancias como la fenitelitamina. A este neurotransmisor localizado na rexión do cerebro chamada hipotálamo, tamén se lle coñece como a “molécula do amor”. Se dice que o estado de euforia e felicidade que manifesta un enamorado esta provocado por esta molécula, este estado ata pode crear unha “ceguera” ( o afectado negase a ver os defectos do seu enamorado ).

Ao mesmo tempo a serotonia afecta ao estado de ánimo, que varía moito durante a fase do enamoramento dependendo de si as expectativas creadas se ven ou non cumplidas.

Tamén as substancias como: a dopamina, a feniletilamina e a oxitocina, otorganselle esta sensación xa que son relativamente comunes no corpo human, pero soamente son encontrados xuntos nas etapas de conquista.



Un estudo que se fixo a 17 xóvenes considerados “totalmente enamorados” e cunha relación estable entre 1 e 17 meses de duración revelou interesantes resultados ao respecto.
Cando analizouse, mediante resonancia magnética a imaxen, o efecto neuronal que producía aos xovenes o contemplar a foto do ser amado obtuvose unha visión sorprendente. Na imaxe do cerebro da mallor parte dos xóbenes observouse unha “mancha” o señal rojiza, no area ventral derecha, exactamente na mesma posición posterior na que se presentan os adictos a cocaína.
Unha investigación posterior dos pocos casos no que non se observou a mancha, permitiuse comprobar que esas persoas realmente non estaban enamoradas
(( preguntome eu como...)).

Ao darse conta da posicion na que se encontraba esta “mancha” os investigadores crearon a teoría de que o amor nos xobenes ten características adictivas, aínda sin provocar os terribles danos que produce a droga, só en ocasións un estado de embobamento.
E se o pensamos, veremos a justificación de que “o amor é cego”.





Tamén discutiuse moito sobre a existencia o no dun órgano chamado “órgano vomeronasal” no home, pero aínda non se chegou aún criterio definitivo.

As hembras dos animais e dos insectos segregan feromonas, as cuales son detectadas por os machos, con este órgano, que é como un dispositivo localizado na nariz.
E moi probable que este órgano tamén o teñamos os humanos xa que ¿ Quen non foi tentado algunha vez por o efecto que exerce un perfume atractivo e embriagador, aínda sin saber de quen procedía?

Nun experimento sobre a existencia deste órgano seleccionaronse 12 mulleres e 12 homes . A todos se lle deu a oler testosterona e estróxeno.
Ao oler a hormona do sexo contrario, en todos observouselles unha señal no hipotálamo, aínda que en posicións diferentes. Cabe señalar que é precisamente ao hipotálamo onde chegan as señais olfatorias do órgano vomeronasal e onde xeneranse tres substancias químicas sumamente importantes na vida sexual de toda persoa: a adrenalina, a oxitocina e a testosterona.

Os expertos tamén afirman que con o tempo o organismo faise resistente a estes efectos que producen estas reaccións, o que provoca que esa intensa fase de atracción non dure moito tempo.
Curiosamente son os homes os que parecen ser máis susceptibles a ación das substancias responsables das manifestacións asociadas co amor ((eles enamoranse máis rapidamente)).

¿ Pero entón que hai dos amores duraderos? Pois tamén teñen resposta para isto... Ao parecer hai un segundo proceso químico que determina o éxito das relacións ao largo plazo. Dúas hormonas exercen a súa influenza : a vasopresina e a ocitocina.